Killing in the name is het ultieme provocatieve muzieknummer.
Zoals velen luisterde ik met oud en nieuw naar de top 2000. Mijn oren spitsen zich bij het nummer ‘Killing in the name’, van oorsprong een protestsong tegen het vermeende racisme bij Amerikaanse overheidsinstanties. De hit van Rage against the machine komt elk jaar ook steeds hoger in de top 2000 te staan. En ik heb wel een vermoeden waarom.
Naast dat het een dansnummer is waarbij je uit je plaat kan gaan, als je tenminste van ruige muziek houdt, is het fantastisch om mee te blèren met de befaamde zin: Fuck you I won’t do what you tell me!!
En toen ik om me heen keek op de dansvloer, want hij stond ook op onze spotify oud en nieuw playlist, zag ik dat ik niet de enige liefhebber was.
Waarom was dit nummer zo geliefd, kraakten mijn hersenen? En ondanks dat de avond toch al lichtjes beneveld begon te raken, begreep ik helder waarom dit zo ontzettend tot in je tenen fijn is om je te verzetten tegen andermans wil.
Verzet zit in onze vezels, het gevoel van autonomie geeft een gevoel van vrijheid en door die vrijheid ervaren wij geluk. Dopamienetjes dansen door je hersenpan. En psychologen doen daar tegenwoordig veel onderzoek naar. Eén van de factoren die bepalen of je je gelukkig voelt heeft direct te maken met de mate van autonomie in je job. En als we dit nummer zingen hebben we allemaal het ultieme gevoel van: fuck you ik bepaal zelf wat ik doe. En dan voelen we ons vrij en gelukkig.
Die beweging, die behoefte om toch niet te doen wat de ander zegt is precies wat provocatief psychologie zo erg werkzaam maakt. Wij spelen daar bewust mee en gebruiken het in ons voordeel. Of eigenlijk in het voordeel van de cliënt, want die wil immers van zijn probleem af. Het werkt hetzelfde als dit nummer en al weten de mensen bij mij in de coachkamer dat ze uitgedaagd worden, toch ‘trappen’ ze er in. “Ik voel gewoon een behoefte in me opkomen om me te verzetten als je zegt: “maar sub-assertive mensen zijn zo áárdig, dat zou ik niet veranderen!” zei een cliënt van mij. “En het erge is dat ik het weet en toch verzet ik me”. Het is een haast oncontroleerbare beweging merk ik vaak. En daarom zo werkzaam. Omdat het een menselijke behoefte is je eigen pad te bewandelen, een soort drang bijna een instinct.
Toegegeven, ik ben een beetje een vakfreak, maar ik heb er veel plezier in. En het is fijn om niet alleen te begrijpen met je hoofd, maar ook te voelen met je lijf hoe dingen werken. En dus begreep ik dat Fuck you, I won’t do what you tell me! de ultieme vertolking is van provocatieve psychologie.
