Het is niet zo dat ik al jaren droomde van twee weken alleen weg. Maar na 10 jaar mijn eigen bedrijf te draaien, een man die veel in het buitenland werkt (ook goedlopend eigen bedrijf), drie kinderen, een moeder met Alzheimer die ik verzorg, een zus die het 180 anders wil en een operatie die dit voorjaar die mislukt is dacht ik; wat kan ik nu doen om een beetje op adem te komen?
Ik las een artikel over 'Kunst maakt gelukkig'. Als en kunstwerk je raakt voel je je heel even verlost van de last die je als mens te dragen hebt, schrijft Anouk de Kleermaker in het tijdschrift ZIN.
Daarnaast las ik in dezelfde tijd een boek 'De vrouw die een jaar in bed bleef' van Sue Townsed en het leek me heerlijk.
Als ik nu eens een periode alleen zou zijn? Dan zou ik tijd hebben om te herstellen van de gebeurtenissen die het afgelopen jaar over mijn heen zijn gebuiteld. Een time-out in de een emotionele rollercoaster, genaamd het leven, en die in het najaar gewoon weer doorgaat.
Het alleen zijn als 'heling' wordt zwaar ondergewaardeerd, denk ik dan als praktische psycholoog.
Het werd Parijs, als ex- inwoonster altijd een trekpleister voor mijn zintuigen. Genoeg p&m (musea&patisserie). Ik heb nog geen artikel gevonden waarin is onderzocht dat je van patisserie eten gelukkig wordt, maar ik durf dat zo uit de losse pols te stellen.
Natuurlijk was er helemaal geen romantisch afscheid van het ideale gezinnetje want puberzoon had besloten dat mijn opvoeding de afgelopen dagen niet naar wens was en nam goed de tijd om zijn schoenen aan te doen voor vertrek. Wat resulteerde in: 2 minuten om de trein te halen, ongeoorloofd parkeren op de kiss & ride en een echtgenoot die supersnel een zware koffer de provisorische trap in bouwput Utrecht op moest zeulen.
Dus stond ik vandaag met mijn koffers op Paris Nord om 16.35 en sleepte deze buitengewoon zware vracht (alle schoenen moesten écht mee) de metro in richting Abbesses. Lisa zou mij voor 12 dagen de sleutel van haar karakteristieke appartement zou geven.
