Vorige week stond ik voor een grote groep OR leden. We presenteerden als Vendl de trainingen die we de komende jaren aan deze OR gaan geven. We waren als laatste aan de beurt. Omdat de dames en heren dan al redelijk sufgeluld zouden zijn, moesten wij iets anders bedenken.
'Wij maken het persoonlijk' zei ik. Trainers stemden in. Met een persoonlijk voorwerp gingen we de zaal te lijf.
Ik begon met een patisserie boek in mijn hand: 'Mijn passie is bakken, lekker met de handen in het deeg is heerlijk rustgevend. Het leuke is dat ik echt iets tastbaars kan presenteren als het uit de oven komt.'
In mijn enthousiasme beantwoordde ik vragen in de presentatie over mijn bakkunst (en waarom ik dan toch zo slank bleef) maar vergat ik te vertellen bij welke organisaties ik allemaal zaken doe.
Dat bleek helemaal niet erg te zijn. Na de presentatie sprak ik twee heren. 'Weet je', zei er een: 'als ik bij een partij een training ga volgen dan is het eerste wat ik denk: kan ik het van die persoon velen dat ze mij feedback geeft?'
'En', zei ik 'hoe was dit bij mij?' 'Goed' zei hij 'met jou durf ik het wel aan, je bent naturel. Al dat geneuzel over waar iemand gewerkt heeft en bij welke grote klant hij nu weer een opdracht heeft gedaan zegt me niets.'
'Oh.. oké nou bedankt', zei ik......
