Marktwerking in de zorg werkt natuurlijk helemaal niet. Wie kon dat überhaupt bedenken? Dit geldt ook voor psychologische & psychiatrische zorg.
Er waren dus mensen die het volgende bepaalden; als je een psychische aandoening hebt of een psychiatrische stoornis ga je maar eerst eens lekker shoppen. Net als brood kopen. Eerst naar de Bakker op de hoek dan naar de Broodwinkel vervolgens La Place en verder. Dan kom je opgewekt en monter terug want je weet precies waar je het lekkerste brood voor de laagste prijs hebt gezien. Als Hollander ben je daar verzot op.
In plaats van een brood zoek je echter in dit geval ‘de juiste behandeling’. Is minder goed met elkaar te vergelijken dan een simpele klomp gist, meel en water, maar toch.
Kiest u voor cognitieve gedragstherapie, regressie therapie, evidence based EMDR, systeemtherapie of liever Rogeriaans? Opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis of toch liever via een pgb zelf iemand inkopen? Of de alternatieve route op met vergoedde yoga (ook 50 verschillende soorten), massage, mindfullness, provocatieve therapie of psychotherapie (altijd safe).
En wilt u dan een Burn-out kliniek in Portugal, Limburg of op de Caraïben?
Misschien kunt u ook nog even op marktplaats struinen voor een tweedehands GZ Psycholoog of maatschappelijk werker, dan kunt u vergelijken met duurdere behandelingen.
Een patiënt of cliënt kán helemaal niet vergelijken die klapper gaat niet op. Een behandeling is namelijk geen brood.
Ten eerste: Een patiënt weet als buitenstaander echt niet wat de beste behandelmethode is en laat staan dat hij ze kan vergelijken. Dit suggereerde de Politiek wel toen ze dit stelsel invoerden. De psychische consumentenbod zou eventueel kunnen helpen, maar helaas die is nog in oprichting.
Ten tweede: Een psychiatrische patiënt heeft geen schijn van kans om een goede keuze te maken omdat die niet weet wat een goede hulpverlener is. Wat zijn de crieria, wat is goed? Hij heeft vaak geen idee en wil goed geholpen worden. Hij wil er op vertrouwen dat het 'in orde is'. Au moins....
Ten derde: Niemand die in psychische nood gaat snel shoppen. Dit komt omdat hij eerst tijd en energie in de relatie gestopt om deze op te bouwen. Zou hij dan vervolgens met zijn mandje weer elders gaan winkelen, ziek en al? De behandeling afbreken en zijn levensverhaal lekker opnieuw aan een nieuwe hulpverlener vertellen? Iedereen kan op zijn vingers natellen dat dat niet gebeurt.
Met brood gaat het goed op die marktwerking. Ik kauw al sinds mijn geboorte die weeige spons hier in Nederland en vermaal die smakeloos met mijn kaken. Ik had daar als Tsjechische echt genoeg van. Fantastisch dat bakkers zoals Het Vlaamse Broodhuys, de Bakkerswinkel en enkele Duitse bakkers in dat gat zijn gesprongen. Er is echt veel beter brood. Ik rijd er voor om, en Bakkerij Bart mag ik nu heerlijk voorbij fietsen.
Een goede klik is het allerbelangrijkste in therapie land. Als therapieën met elkaar vergeleken worden, is het altijd de goede match die genoemd wordt als doorslag gevend. Nooit het soort therapie. Ik vind het bakkersmeisje wel leuk, maar als er een ander staat ben ik niet zo gechoqueerd. Dat ben ik wel, als er ineens een andere psychiater zit op de stoel van mijn behandelaar.
In de politiek zouden meer gedragswetenschappers aangesteld moeten worden. Iets minder juristen en economen. Gewoon om het evenwicht te herstellen. En oh ja, om zulke fouten niet meer te maken.
