Begin december bevond ik me op Bonaire met mijn middelste zoon, net toen onze podcast met de bedreven faalkundige Remko van der Drift werd gelanceerd. Eenmaal thuis drong het tot me door dat moeder en zoon een meesterlijke blunder hadden begaan - een fout waar zelfs een faalkundige zijn humoristische tanden op stuk zou bijten.
Wat was onze faux pas? Een duikvakantie boeken op een all-inclusive resort bij Van der Valk. Terwijl velen dit beschouwen als de kers op de taart van vakantieplezier, bleken wij in de Truman show te zijn beland.
Mijn zoon, die normaal gesproken zijn eigen hikingreizen uitzet naar plekken die zelfs Google Maps nog moet ontdekken, en ik, die het liefst op een kleine camping zit met onze VW-bus als uitzicht, omringd door wilde bloemen en uitzicht op de bergen - zo zie ik de ideale vakantie voor ons. Op Bonaire keek ik uit naar avonden waarop ik duikverhalen kon delen met marinebiologen, maar helaas, niets was minder waar. Het resort werd bevolkt door mensen die dachten dat ze met hun all-inclusive pakket overal recht op hadden. Het gaf mij buikpijn en mijn zoon een chagrijnige houding. Niet tijdens de duiken - die waren echt schitterend. Vooral de momenten waarop we samen nét het water in gingen en naar beneden afdaalden. De anticipatie, wat zou er nu weer voor vis op ons wachten?
Nee, de mineur was ‘t sjokken in de ochtend, middag of avond naar hetzelfde restaurant, day drinking als hoofd-activiteit, massagedrag en je een schaap voelen. Het was zoals mijn zoon het treffend verwoordde: zielloos. "Dat hoort nu eenmaal bij een all-inclusive, mam", riep mijn jongste zoon bij thuiskomst uit. Met een gezicht van 'duh, dat had je kunnen weten.' Ja, jongen, dat had ik kunnen weten...
En dat was wat ik mezelf steeds verweet: had ik dit niet kunnen voorkomen? Waarom ben ik zo'n domme koe dat ik dit heb geboekt? Het gevoel van falen kwam snel naar boven. Maar zoals Remko in onze podcast zegt: een fout persoonlijk maken is niet behulpzaam. Ik had gewoon een inschattingsfout gemaakt. Pas toen ik dat thuis erkende, kon ik er steeds meer om lachen. Want dat is belangrijk: je fouten als feiten zien en er nieuwsgierig naar kijken, aldus Remko.
Het erkennen van de fout betekent niet dat het onrustige gevoel in je buik meteen verdwijnt, zegt Remko in onze podcast; je moet het ook leren verdragen. Gelukkig, want ook ik ben van mening dat mensen die maar steeds verkondigen dat ‘een gelukkig leven echt kan’ hun cliënten een rad voor ogen draaien. Je moet dealen met die ongelukkige momenten om ze uiteindelijk te aanvaarden.
Thuis zeiden we: dit nooit meer! Daarnaast kreeg ik ook inzicht in waarom het zo was gelopen, dat twee avontuurlijke natuurmensen bij een Tui-tent terechtkwamen. In mijn zoektocht naar de perfecte vakantie, vergelijkbaar met 'the perfect wedding' op een wit zandstrand in Thailand, wijkt men af van natuurlijke voorkeuren en gaat men voor het plaatje. Mijn eigen bruiloft vond ook plaats in een bontgekleurde villa in de Ardennen, zonder vast programma. Dus ik had kunnen weten dat prefab niets voor mij is.
Toch zit er winst in deze dure grap. Het heeft ons als eerste een levendig leermoment gegeven, waardoor we nog beter onze voorkeursstijlen in vakantie weten: “Dat doe je dus nooit meer” grapte een deelneemster uit mijn groep. Slechte verhalen van dit soort oorden doen het goed; toehoorders smullen van jouw slechte keuze, niet zozeer omdat ze ramptoeristen zijn, maar omdat dit je menselijk maakt. Als derde, het bespaart ons in de toekomst veel geld. En tot slot, door er met humor naar te kijken, is er ook meer acceptatie.
