Humor als sleutel tot verbinding en groei
Coaching is leren door doen. Dat ontdekte ik toen ik tijdens mijn eerste coachingsessies nog zoekend was naar mijn eigen stijl. Ik dacht dat een coach altijd serieus en professioneel moest zijn, en zo zette ik mezelf ook neer: strak, formeel, en op veilige afstand van mijn cliënten. Maar het voelde niet goed. Niet voor hen, en zeker niet voor mij.
Mijn doorbraak kwam toen ik de moed vond om iets totaal anders te proberen: humor. Niet zomaar grapjes om het ijs te breken, maar doelgerichte, liefdevolle provocaties die mijn cliënten uitnodigden om zichzelf en hun overtuigingen op een nieuwe manier te zien.
Neem bijvoorbeeld "Hans," een coachee die worstelde met perfectionisme en controle. Hans was meester in het serieus nemen van alles – inclusief zichzelf. Hij was vastgelopen in zijn eigen hoge verwachtingen en zag geen uitweg. Tijdens een sessie zei ik, met een speelse glimlach: “Nou Hans, ik denk dat je gelijk hebt. Alles in je leven móet perfect zijn, anders stort de hele wereld in.” Hans keek me even verbaasd aan, en toen begon hij te lachen. “Dat klinkt eigenlijk absurd,” gaf hij toe.
Die lach was geen toeval. Het was het moment waarop hij zijn eigen denkpatronen begon los te laten. Humor doorbrak de muur van weerstand en gaf hem de ruimte om zijn situatie anders te bekijken.
Dit proces was niet alleen transformerend voor Hans, maar ook voor mij als coach. Ik ontdekte dat humor niet alleen een manier is om spanning te verminderen, maar ook een krachtig middel om cliënten te helpen zichzelf opnieuw uit te vinden. Humor creëert lichtheid in zware gesprekken, het breekt vastgeroeste overtuigingen open, en – misschien wel het belangrijkste – het versterkt de verbinding tussen coach en cliënt.
In de literatuur wordt humor soms geprezen als onmisbaar, maar ook wel eens afgedaan als “gevaarlijk.” Toch zie ik het als een essentiële vaardigheid voor iedere coach. Humor, mits met empathie en oprechtheid toegepast, is niet alleen een hulpmiddel; het is een uitnodiging tot groei.
Tijdens mijn leerproces moest ik een belangrijk inzicht over mezelf erkennen: mijn serieuze houding was eigenlijk een masker. Het beschermde me tegen de angst om niet goed genoeg te zijn. Door dat masker af te zetten, werd ik niet alleen een betere coach, maar ook een authentieker mens. En dat is precies wat ik mijn cliënten wil meegeven: de moed om je eigen muren af te breken en te ontdekken wat erachter ligt.
Dus ja, ik plaag mijn cliënten graag een beetje. Niet om ze pijn te doen, maar om ze aan te moedigen hun eigen verhaal opnieuw te schrijven. Zoals Hans, die aan het einde van onze sessie lachend zei: “Misschien hoeft het niet perfect te zijn om goed te zijn.” En daar, in dat moment, vond hij iets wat geen enkel masker kan bieden: echte, duurzame groei.
Wil je ook transformeren als coach?
