Onlangs zat ik met een klant van een grote uitgeverij om de tafel. Lekker buiten de eerste zonnestralen opzuigend, zei hij tegen mij:
“Ik heb zo'n iemand als jij op den duur wel nodig. Een vrouw die de zachte dingen van de organisatie op een goede manier kan brengen.”
Mannen noemen gedrag 'zacht'. Daar kan je, als je je hufterig gedraagt, iemand keihard mee raken maar dat terzijde.
In dit geval werd ik dus geschikt bevonden omdat ik een vrouw ben, omdat ik een bepaalde rol heb en omdat mensen eigenschappen toedichten aan die rol. Dat vind ik absoluut niet erg. Sterker nog, vrouwen zouden dit meer moeten doen.
Regelmatig geef ik opleidingen bij de politie en ik bedacht mij dat dit een organisatie bij uitstek is waar vrouwen veel meer gebruik zouden kunnen maken van deze omgekeerde discriminatie, al zou ik het eerder rol-geschiktheid noemen.
Als je een leidinggevende hoog-in-de-boom-vrouw vraagt, 'ben je aangenomen op je kwaliteiten of op het feit dat je een vrouw bent?' dan komt er zowat een briesend antwoord dat luidt: 'op mijn kwaliteiten natuurlijk! Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik op mijn vrouw zijn wordt aangenomen!!'
Waarom, denk ik dan? Wat is er mis mee? Geïnfecteerd door de CD's die in mijn auto liggen van Mark Grungor dacht ik verder na over dit thema. Priester Grungor maakt in zijn preken aan de vrouwen zeer duidelijk dat áls je vooruitgang wilt boeken bij je man (en dit willen alle vrouwen), je hem éérst moet respecteren dat hij man is. Dus, waardering die passend is bij deze rol en dán pas iets verwachten.
“Néé zeggen vrouwen, hij moet zich eerst eens wat minder neanderthalerig gedragen dán...
Hier gaat het mis, want dan gebeurt er niks. Ik ben het eens met Grungor dat als je alleen maar zeurt er niets gebeurt. Ik ben niet gelovig maar deze waarheid sloeg in als een bom. Na 14 jaar huwelijk kan ik het bevestigen. Eerbiedig hem om zijn rol en hij zal uit je hand eten (of zelfs een keer koken en alle rommel opruimen).
Het punt is dat wij vrouwen onszelf en onze rol ook meer zouden moeten respecteren. Trots zijn op onze vrouwelijke kanten en daarbij, terecht of onterecht dat maakt geen bal uit, de toegedichte kwaliteiten. Dus já, ik wil graag aangenomen worden omdat ik een vrouw ben. Want als vrouw zet ik automatisch een andere rol in het management team neer en ontstaat er verwarring, verschuiving en daarmee vernieuwing.
Wat deze neem-me-niet-op-mijn-vrouw-zijn-aan medewerksters vergeten is dat het bij mannen precies hetzelfde gaat. Mannen worden heel vaak geschikt bevonden enkel en alleen op basis van hun rol. Omdat ze man zijn en door andere mannen worden aangenomen. Omdat er een 'klik' is, lees omdat je ook een vent bent. Oneerlijk maar waar.
Dus als er door toeval ineens iemand is in Den Haag die de verplichte quota voor vrouwen aan de top gaat benoemen WAAROM MAKEN WE HIER DAN GEEN GEBRUIK VAN?
Kijk, ik ben niet onzeker over mijn kwaliteiten en ik houd van mijn rol. Dat is trouwens geen synoniem voor dat ik alles zou weten. Ik denk: als ze me aannemen dan komen ze er ook achter dat ik goed presteer en wat ik kan. Dus, dan zit ik toch goed?
Mocht je de volgende keer bij een sollicitatie gesprek zitten en je krijgt de bekende vraag: 'waarom zouden we u moeten aannemen?' Dan kun je gerust antwoorden:
'Omdat ik een vrouw ben'.
