Er is een nieuwe verdienmodel bij gekomen, nou ja dat is er al een tijdje: het accrediteren van opleidingen.
Ik heb zelf bij de NOBTRA veel overleggen gevoerd over wel of niet accrediteren en hoe dan. Het meeste heil zag ik er in om mensen de vrije keuze te laten en bij de beroepsvereniging te beargumenteren waarom ze een bepaalde opleiding hadden gedaan. Als het valide (of originele of leuke) argument bevatte, dan zou ik zeggen: geef die punten. Iedere professional moet zich bijscholen. Iedere beroepsvereniging moet er op toezien dan dit enigszins waardevolle opleidingen zijn voor het werkveld. Het is niet waterdicht, dat realiseer ik mij terdege. Maar ik heb gemerkt, de meeste mensen deugen en daar doe ik het in dit leven mee. Het heeft mij niet teleurgesteld.
Als je waterdicht wilt zijn, dan krijg je van die verschrikkingen zoals ik bij een andere beroepsvereniging tegenkwam. Op enig moment besloot iemand uit het bestuur dat het ‘wel eens zo kon zijn dat de deelnemer in de groep misschien niet de deelnemer was waar hij zich voor voordeed en derhalve identiteitsfraude zou kunnen plegen’. Mijn mond viel open, excuse me?? Wie gaat er nu een opleiding volgen en doet net of hij iemand anders is? Dit is volslagen idioot om te bedenken en zo ontzettend zeldzaam dat het van de gekke is om daar op te managen. Hier werd toch op ingezet. Met administratie van initialen op alle documenten en het meenemen van het paspoort naar de training toe. Kortom een administratieve ramp voor het opleidingsinstituut.
Naast 1001 sprookjes zijn er nu ook 1001 beroepsverenigingen die willen dat je de opleiding voor hun beroepsvereniging accrediteert. Dat is gewoon niet te doen! Het kost t opleidingsinstituut onnodig veel geld, dat dan weer niet naar onderwijsontwikkeling gaat. Daarnaast maakt de docent een groot deel uit van of de les succesvol is, dat zie ik bij mijn puberzonen. Dat is in trainingsland niet anders.
“Girl on a mission”
Liefde voor het vak is wat ze uitstraalt en ook voorleeft
Toch heb ik onlangs de opleiding die ik bij het UNLP geef geaccrediteerd. We hadden overleg, gingen wikken en wegen, keken naar de bedrijfspolicy en besloten het te doen. Vooral omdat het vaak geëist wordt door de werkgever.
Wat het goede is, is dat er nu 4 mensen vanuit een andere invalshoek kijken naar de opleiding die ik met zoveel liefde en zorg heb samengesteld. Je voorkomt het keuren van je eigen vlees. Positief is dat er een frisse blik doorwaait bij oefeningen en het programma. Dat ik dingen heb aangepast, vooral de nieuwste inzichten van 5 jaar therapiepraktijk in combinatie met wetenschappelijk onderzoek en recente literatuur. Zo blijf ook ik leren. Wat ik niet leuk vind zijn al die vragen over administratieve zaken, klachten of soorten zalen, die niets met de opleiding te maken hebben, maar ik begrijp dat dit in orde moet zijn. Ik ben niet voor niets de provocatieve expert bij het UNLP, niet de accountant.
Je kiest een opleiding omdat je de manier van lesgeven fijn vindt, het inhoudelijk goed aansluit bij je behoeften, je een klik hebt met de juf, je het instituut kent, je geënthousiasmeerd bent door een vriend, je liefde voor het vak ziet bij de docenten. Niet om het stempel post HBO. Dat is mooi meegenomen.
