Ik kreeg een uitdagende vraag op de linked in naar aanleiding van mijn post. Het was deze
post:
Ik kreeg een comment. Han stelde een interessante en terechte vraag die ik ook weer beantwoordde.
Deze week gaf ik ook een drie daagse in provocatief coachen. Ik liet het bovengenoemde commentaar aan mijn cursisten zien, die overigens een reguliere coachopleiding volgen en waarvan het provocatief coachen een onderdeel is.
Zij hadden de volgende comments voor Han na een weekend intensief (= heel hard gelachen) en gewerkt te hebben.
Ik ben natuurlijk enorm trots op mijn deelnemers. Na drie dagen hadden ze een hele nieuwe dimensie in het coachen te pakken.
Hoe kan dat nu dat je absurde en zelfs heel erge adviezen kunt geven aan je cliënten? Of je team? Kun je dan een goede coachingsessie hebben?
Juist wel! Omdat je, als een van de weinigen coaches, de ergste gedachte durft uit te vergroten. En dat geeft de cliënt lucht en vrijheid. Het is aanmatigend om te denken dat je cliënt dit dan werkelijk gaat uitvoeren. Je bent toch geen god als coach? Ze doen heus niet wat jij zegt, verre van zelfs!
En daar maken provocatieve coaches gebruik van! Je cliënt wordt juist uitgedaagd om zelf stelling te nemen. Om zichzelf van ‘effectief’ advies te voorzien. Om tegenargumenten op te bouwen om er eventueel tegenin te gaan. Allemaal motivering-verhogende activiteiten bij je cliënt.
Zeg nu zelf, je schiet toch gelijk in de lach als iemand tegen je zegt: ‘Ga maar eens flink die medewerkers van jou uitbuiten, dat hebben ze verdient!!’. Het paradoxale is, dat je er ook nog rapport mee creëert. Uitdaging schept een band of Was sich liebt das neckt sich.
De crux is wel dat je het liefdevol zegt en zonder oordeel. En daar hebben we het hele weekend mee geoefend.
