In de aanloop van de week van de filmmuziek zette ik mijn favoriete nummer weer op:
“Once upon a time in the west.”
Mijn jongste zoon herkende de melodie direct. “Oh dat is die rare film waar niks gebeurde”
”Nou ja er gebeurde wel wat”, bemoeide middelste zoon er mee, “maar de film was gewoon heel traag”
”Je hebt ons gedwongen de film te zien” zei jongste zoon verbolgen. Er was nog steeds een restje protest te bespeuren.
‘“Jazeker, en ik zou het zo weer doen, tot sommige dingen moeten jullie gedwongen worden, anders leer je namelijk nooit de kunst van het wachten.” aldus deze moeder.
Wachten, we doen het niet graag. We worden opgejut om alles direct, meteen, subiet, stante pede, heute-noch-verdomme te krijgen, halen of nemen.
En dus hebben we een lage frustratie tolerantie opgebouwd voor het wachten. We willen dat vervelende zeurende gevoel en het onvervulde verlangen niet te voelen. Maar juist dát gevoel is erg nuttig, het is er voor een rede. Het zorgt er voor dat áls je de beloning krijgt, je heel erg blij wordt en dat je het lange tijd waardeert.
Maar deze gedachte over uitstellen of totale abstinentie is niet hip en brengt geen geld in het laatje. De economie moet draaien dus pompen we die nu-zucht nog maar eens flink op. Door reclame, marketing en uitspraken van de mevrouw uit het radio reclameblok:
”Ik wil NU een vaste partner. Geen friends with benefits of LAT, een vaste relatie graag.”
Wat heb jij te bieden dan, vraag ik me af, dat die man het zo lang met jou zou kunnen uithouden? Niemand vraagt zich dat af. En dat is precies wat je tijdens het wachten gaat doen: je afvragen wat jij eigenlijk te bieden hebt en of dat wel genoeg is en of je daar niet eens aan zou moeten werken.
Lang wachten leidde bij een vriendin van mij dat ze totaal van haar twijfel-angst af was. Ze ontmoette een leuke man op een festival in Avignon maar het contact verwaterde. Mijn vriendin wachtte gewoon een jaar lang, niet wetende natuurlijk of haar prins op het witte paard er wel zou zijn. Eenmaal op het festival liep ze hem tegen het lijf en wist; Ik heb nu zó lang gewacht, dit is ‘m! Weg twijfel!
De buurvrouw wil direct na het overlijden van haar man depressieloos zijn en de single dertiger wil morgen de ware tegenkomen. Ongewild doen wij in de geestelijke gezondheidszorg mee aan dit staaltje ogenblikkelijke bevrediging.
Veel te snel behandelen we nare levenservaringen die er nu eenmaal bijhoren, als een stoornis.
Dat dingen soms vervelend zijn en veel pijn kunnen doen, daar ben ik het mee eens, maar wachten doet wonderen. Meestal lost een probleem zich van zelf op, slijt het, wordt het minder ernstig en leer je door de pijn die je ervaart, allerlei huis tuin en keuken manieren om er mee om te gaan. Prima oplossing! Van mij hoeft het helemaal niet zo psychologisch correct.
Daarom leer ik mijn hulpverleners de kunst van het wachten. In de provocatieve psychologie zijn er 101 interventies die het probleem oplossen tegenwerken. Nog even wachten met oplossen dus. De psychologen of coaches in mijn opleidingen leren om hun cliënt ‘tegen te werken’. Natuurlijk wel met humor en liefde. Niet oplossen, laten bestaan, geen slimme adviezen geven, verergeren en de pijn die daaruit voortkomt als nuttig bestempelen.
Als hulpverleners zelf namelijk beter kunnen wachten, wordt de cliënt vanzelf ongeduldig en gaat ‘ie aan de slag.
