Humor op de divan - Weblog
Elke twee weken een kijkje in de Praktijk van de provocatieve psycholoog
Regelmatig krijg ik stellen bij mij voor relatietherapie die helemaal ten onder gaan aan het ‘goed willen doen voor hun kinderen’.
Neem Clara en Mike, ze hebben een zoon van 1,5 en kosten noch moeite wordt gespaard om hem de best mogelijke start te geven. Vooral de moeder gaat hier in dit geval aan ten onder. Mike denkt, er kan toch ook wel eens een diepvriespizza in?
Clara heeft vanaf het begin af aan geborstvoed, gekolfd, ook nog gewerkt tussen de verse fruitsapjes een maaltijden door en is nu helemaal gevloerd. Ze heeft geen zin in seks, geen zin in uitjes met haar man en wil alleen nog maar slapen als dit mogelijk is. Meestal vanaf 19.00 ’s avonds als zoonlief net op bed ligt. In dit geval geef ik de man meer gelijk. Dit keer is het de manische manier van Clara die dit echtpaar van hun tijd samen berooft. Alles moet zo geregeld worden zoals zij dat wil, dat betekent alleen vers zelfgemaakt voedsel, geen vreemde kinderopvang voor het kind en talloze alternatieve doktersbezoeken voor een andere vorm van inenten. Als ze op pad gaan, moet de hele santenkraam mee en zij controleert dit als een havik. Al haar tijd wordt dus opgesoupeerd door: alleen-het-beste-voor-mijn-kind.
Provocatief als ik ben, ga ik daar heel erg in mee.
“Dat is de prijs die je betaalt als je het wilt hebben volgens jouw normen. Dat is absoluut in orde vind ik, je zou het zelfs nog wat beter kunnen doen! Ik hoorde dat je je zoon 1 uur bij de buurvrouw gedropt had om te werken. Dat is toch geen gedrag voor een goede moeder?” Ik zeg dit licht plagend en met een knipoog.
Het is de illusie van de maakbaarheid. Alle negatieve scenarios voor willen zijn, je daar helemaal in begraven, in opgaan en mee omringen. Het is ook een manier om de werkelijkheid niet te willen zien.
De werkelijkheid kom ik vanmorgen in de keuken tegen om 11.34. Ik zie twee van mijn drie zonen, 16 en 22 net uit bed met een enorm katerhoofd de keuken in schuifelen. Ze hoesten zo erg dat de honden er geen brood van lusten en vechten over wie zijn beurt het is om een ochtendsnaak aan elkaar te doneren. Dat is de eerste sigaret van de dag waar je nog redelijk high van wordt.
Je kinderen gaan vanaf 13 een eigen leven leiden en tenzij je ze met ijzeren discipline of de harde hand thuis houdt, gaan ze sowieso aan de drank, drugs, sigaretten en krijgen ze geregeld schurft. Ze halen nachten zonder slaap door, eten alleen dozen chicken wings uit de Lidl* en snijden met hun dronken harses stukken van hun vingers omdat ze om 04.00 een broodje willen maken. Of ze verliezen ettelijke tanden omdat ze niet meer recht op de fiets kunnen zitten.
Daar gaan je 10 jaar lang zelfgemaakte sapjes, gezondheidsconsultaties en verantwoorde traktaties!
Wie denkt dat dit aan onze opvoedingsstijl ligt, ik hoor graag jullie aanbevelingen, echt. Alleen de vrienden van onze drie zonen zijn er allemaal hetzelfde aan toe, dus ik weet niet, wellicht leven wij in een rare soort bubbel. Want ook ik heb 1 jaar geborstvoed. Tja, leuk geprobeerd, maar het redden van wat eerst puntgaaf was, ligt niet meer in mijn handen. Dat is de realiteit die wij opvoeders moeten accepteren. Als we minder verkrampt sturen, worden we ook minder teleurgesteld.
Veel beter is het, zeg ik tegen Clara, haar schaarse tijd te besteden aan haar lief opdat hij niet het eerste het huis uitgaat i.p.v. het kind. Ik zie Mike verheugd opveren.
Hoeveel goede-start-tijd je er ook in hebt gestoken uiteindelijk bepaalt het kind zelf wat het met zijn leven gaat doen. Dat is vaak heel wat anders dan wat jij bedacht hebt. Mijn provocatieve relatievisie komt daar vaak op neer.
*De Lidl is overigens een prima winkel als je drie zonen in de pubertijd hebt.
